Fecir

1



1- Münafıkların
Fitnesi:
 
Münafıklar
fitne çıkarmaktan hoşlanırlar. Tutum ve davranışlarıyla fitneye sebep olurlar.
Fitne olan şeylere çağrıldıkları zaman koşarak ve isteyerek giderler.[1]
Bundan dolayı onlar Allah'ın kalplerini arıtmak istemediği kimselerdendir. Allah
(cc) onların fitneye düşmelerini ister.[2]

Münafıklar
müslümanların arasında yaşadıkları halde gerektiği zaman, -tıpkı Peygamber
döneminde olduğu gibi- Allah yolunda cihada katılmak istemezler. Mecburen
katılsalar bile müslümanların arasına fitne sokup onları Allah yolunda
çalışmaktan soğutmaya çaba gösterirler. Böyleleri Peygamberimize şöyle dediler:
"...Bana izin
ver, beni fitneye (zor bir denemeye) düşürme..." Kur'an onlara; "...İyi bilin ki,
onlar zaten fitneye düşmüşlerdir. Cehennem de kafirleri kuşatacaktır." şeklinde
cevap vermektedir.[3]

Münafıkların
hem kendileri fitneye düşerler, hem de başkalarını, özellikle de müslümanları
fitneye düşürmeye çalışırlar.
"İnsanlardan
bazıları; ‘Biz de Allah'a inanıyoruz' dedikleri halde kendilerine Allah uğrunda
bir sıkıntı geldiği zaman, insanlardan gelen bu fitneyi (sıkıntı ve belâyı)
Allah'ın azabı gibi zannederler. Ancak müslümanlar bir ni'mete, dünyalık bir
rahata kavuştukları zaman da ‘biz de sizinle beraberiz' demekten utanmazlar.
Şüphesiz ki Allah (cc) imanda samimi olanları da iki yüzlü davrananları da çok
iyi bilir. " (Ankebût: 29/10-11)
Aynı insanlar
ahiret hayatında mü'minlere; "Biz sizinle beraber değil miydik?" diyecekler.
Mü'minler onlara şöyle cevap vercekler:
"...Evet ama,
siz kendinizi fitneye düşürdünüz (aldattınız), beklediniz (hemen tevbe etmediniz),
kuruntular sizi aldattı..." (Hadid: 57/14)
Kalplerinde
eğrilik bulunanlar, müslümanları şüphe ve fitneye düşürmek için Kur'an'daki
‘müteşabih' âyetleri kafalarına göre yorumlarlar.[4]




 





[1] Nisa:
4/91; Ahzab: 33/14.





[2] Maide:
5/41.





[3] Tevbe:
9/48-49.





[4] Ali
İmran: 3/7; Hüseyin K. Ece, İslam'ın Temel Kavramları, Beyan Yayınları: 212.