Fecir

c



c- Günah İtirafı ve Günah Çıkarma:
 
Günah çıkarma, günahların
bağışlanıp affolunması için papaza açıkça itiraf edilmesidir. Özellikle Katolik
kilisesinde, yılda en az bir defa günah çıkarmak gerekmektedir. İlk asırlarda,
günah çıkarma ölüm esnâsında icrâ edilmekteyken, sonraları her zaman yapılabilir
bir af âyini şekline dönüşmüştür. Kilise ve papazlar bu işte tam yetki
sahibidirler. Günahın kendisine itiraf edildiği papaz, af hususunda münâkaşasız
bir otoriteye sahiptir. İtiraf işi, papazın şu sözleriyle sona erer: "Ve şimdi
Baba, Oğul ve Rûhu'l-Kudüs adına günahlarınızı size bağışlıyorum, Âmin!" Ya da
kısaca "günahlarınızı size bağışlıyorum!"
Günahların, Babaya vekâlet gibi
dogmatik bir anlayışa binâen bu şekilde bağışlanması, bir yandan daha çok günaha
teşvik eder görünmektedir. Zira böyle bir kolaylık karşısında, günah işlemek
ondan daha az kolay addedilmeyecektir. Buna göre itiraf hücresi, günahın
psikolojik tazyiklerinin deşarj olunduğu mensek, ulûhiyet makam ve gücünün
ikileşmesi, daha doğru ifâdeyle affetme, ancak kendi şânından olan Allah'a âit
bu mevkiin kaybolmasıdır. Fromm, bu itiraf işini, papazların egosunu büyüttüğünü
ve böylece Tanrı'ya rağmen tanrılık ihdas etme mâhiyetinde beşerî bir narsisizm
(kendini aşırı beğenme, kendine âşık olma hastalığı) oluştuğunu söylerken (Fromm,
Sevgi ve Şiddetin Kaynağı, s. 84) son derece isâbetlidir.
Kur'ân-ı Kerim'de Allah'tan
başka edinilen ilâhları gösteren erbâb (3/Âl-i İmrân, 64, 80; 9/Tevbe, 31)
kelimesi, eksiksiz bu uygulamaya şâmildir. Çünkü, günahın papazlara itiraf
edilip, onlar tarafından bağışlanması inancı, kulluğun gerçek konumunu ve gerçek
ulûhiyeti unutturur. Kullukta istiğfâr ve tevbenin önemi büyüktür. Kulluğun
hakikati, Allah'a dönüşü gerekli kılarken, ulûhiyet ve rubûbiyetin de hakikati,
duâ ve tevbeye icâbeti gerektirir. Oysa günahın papazlara itiraf edilip yine
onlarca bağışlanması inancı, hem kulluğu ve hem de ülûhiyet heybetinin tecellî
etmesine set çeker!