Fecir

Özel Sebepler



Özel Sebepler:
 
1- Kadının hastalığı,
yüzünden kadınlık görevini yapamaması. Tedavi imkânı bulunmayan kadın hastalığı,
kadının çocuk doğuramayacak durumda olması gibi. Böyle bir durumda hasta kadını
boşayıp, başkası ile evlenmek yolu bir çare gibi görülüyorsa da kocasının ve
belki çocuklarının yuvasından onu uzaklaştırmak yerine onun rıza ve
muvafakatıyla ikinci bir evliliğe imkân sağlamak daha üstün bir özlük hakkı olsa
gerek. Böylece ilk eşin hakları da korunmuş olur.
2- Bazı erkekler kendi
eşi dışında başka bir kadına öne geçilmez istekle bağlanmış olabilir. Onu
zinadan korumanın tek yolu ikinci evliliktir.
Bu duruma göre çok evliliğin
mübah oluşu zaruret, ihtiyaç, özür veya geçerli bir maslahattır. Günümüz İslâm
ülkelerinin bazılarında çok kadınla evlenmek hâkim iznine bağlanmıştır. Çünkü,
birden çok kadınla evlenecek erkekte adalet ve nafakaya güç yetirme
niteliklerinin bulunup bulunmadığını tesbit etmek bunu getirir. Bu iki niteliğin
varlığı nass'larla istendiği için bunu araştırmak ve bir esasa bağlamak İslâm
devletinin yetkisi altındadır.
XX. yüzyılın ortalarında
yapılan aile hukukuna ilişkin konular, Tunus dışında diğer İslâm ülkelerinde çok
kadınla evlenmeyi yasaklamamışlar, yalnız bazı koruma önlemleri almakla
yetinmişlerdir. Suriye, Irak ve Pakistan'da çok kadınla evlenebilmek için
hâkimden izin alınması şartı konmuş buna rağmen evli bir erkeğin izinsiz olarak
akdettiği ikinci ve daha sonraki evlenmeler geçerli sayılmıştır. Ancak, devletin
belirlediği usullere uymadığı için ilgiliye ceza verme yoluna gidilmiştir
(Suriye Medeni Kanunu, Mad. 17; Irak Med. Kan. Mad. 3-4, Pakistan Aile Hukuku
Kararnamesi).
Diğer yandan Tunus kanunu çok
eşliliği sert ceza tehdidi altında yasaklamış, gizli olarak çok kadınla
evlenmelerin artması üzerine de 1958'de önceden belirlenen cezalar
arttırılmıştır. Bu arada Tunus mahkemeleri, kanun koyucunun maksadını
yorumlayarak ikinci evlenmeleri bâtıl saymıştır (Hamdi Döndüren, Delilleriyle
İslâm Hukuku, İstanbul 1983, s. 239, 240).[1]

 

 




[1]
H. Döndüren, Şamil İslâm Ansiklopedisi, c. 6, s. 66-67.