Fecir

Secdenin Toprağa Yapılması




Secdenin Toprağa
Yapılması
 
Secdenin toprağa yapılması daha
efdaldir. Çünkü toprakla secde organları arasında ve yine topraktan  yaratılan 
Âdem'le,  yani  Âdem'in   şahsında   Allah'a   yapılan   secde arasında tatlı
bir bağlantı vardır. Toprağın sahibinin  huzurunda,  topraktan  yaratılan 
insan,  yine  bir gün toprağa dönecek olan kul, toprak üzerinde secde eder.
Topraktan yaratanın Allah olduğunu, Allah'tan geldiğini ve tekrar Allah'a
döneceğini hatırlayarak kendini  Rabb'ine daha yakın hisseder. Secde, şüphesiz
ulvî bir lezzet, mü'min için  bir lütuftur.
Kul, her aynaya bakışında
gururla ve beğenerek seyrettiği şerefli başını, secde ânında toprağa koymakla,
menşeini / aslını hatırlayıp kendine dönmekte ve şu çok değer verdiği vücudunu
değersiz bir nesneden yaratarak ona şekil ve biçim veren yüce Allah'a
yönelmektedir. En güzel kul olan Rasülüllah, çoğu kez kuru ve sert toprağa,
bazen de hasıra secde ederdi. Bir keresinde çamurlu ve ıslak olan zemine secde
ettiğinden, mübarek başını secdeden kaldırdığında alnından çamurlu sular
damladığı görülmüştü. Namaz kılıp secde eden kimse, kendisini Allah'ın huzurunda
daha zelil ve hakir hissetmek için, kıymetli, süslü-püslü halı veya seccâdeler
yerine; taş, toprak, hasır, tahta veya basit ve sade bir bez üzerine secde
etmelidir. Çünkü Allah'ın en güzel biçimde şekillendirdiği göz ve kulakla
süslediği başını, ancak böyle bir zemine koyarak Allah'a karşı kendisini
küçültebilir. (4)                                           
Bu konuda ilki Huzeyfe,
ikincisi Ebû Zer (r.a.)'den rivayet edilen hadis-i şeriflerde Peygamberimiz
şöyle buyurur: "Bir kulun yaptığı işlerden Allah'ın en çok hoşuna giden,
namazda yüzünü toprağa koyarak secde etmesidir." (Terğîb ve Terhîb, el-Münzirî,
c. 1, s. 516) "Hiç biriniz namaz kılarken alnındaki tozu toprağı silmesin;
çünkü rahmet onu karşılıyor." (a. g. e. 1/514)