Fecir

Allah



Allah'ın Kulu, Kulun Allah'ı Sevmesinin Belirtileri
 
Allah'ın, kulunu sevdiğinin ilk
belirtisi, onu yaratması, ona varlık, sağlık vermesi, hayatını sürdürebileceği
nimetleri lutfetmesidir. Ayrıca kulunu doğru yola iletmek, dünyada ve âhirette
mutsuzluğa düşmesini önlemek için ona verdiği akıl gücü, irâde özgürlüğü yanında
peygamberler, ıslahatçılar göndermesi de Allah'ın sevgisinin bir sonucudur.
Dünyada yaratıkların en
değerlisi ve şereflisi olarak yaratılan insanın asıl yaratılış nedeni, yükselip
kemal kazanmasıdır. Kul, kazandığı kemâl ölçüsünde sonsuz âhiret hayatında mutlu
olur. Kemâl kazanmak da olayların sınavlarından geçmekle mümkündür. İşte Allah,
sevdiği kulunu çeşitli meşakkatlerle, belâlarla sınavlardan geçire geçire
olgunlaştırmak ister. Peygamberimiz (s.a.s.): "Allah bir kulu severse onu
dener. Kul, sabrederse onu seçer; râzı olursa tertemiz yapar." (Deylemî,
Müsnedu'l-Firdevs) buyurmuştur. Âlimlerden biri de: "Sen kendini, O'nu sever;
O'nu da seni sınar görüyorsan, anla ki O seni temizlemek istiyor" demiştir.
Allah kulunu çeşitli belâlarla,
zorluklarla, musîbetlerle dener. Kul, çeşitli belâlarla denendiği halde
sabreder, Allah'a sığınırsa temizliği artar, Allah katında derecesi yükselir.
Dünya, başlı başına bir imtihan alanıdır:
"Allah, sizin hanginizin
daha güzel iş yapacağınızı denemek için ölümü ve hayatı yarattı." (67/Mülk,
2)
"Andolsun, sizi korku,
açlık, mallardan, canlardan ve ürünlerden eksiltme gibi şeylerle deneriz;
sabredenleri müjdele. Ki onlara bir belâ eriştiği zaman: 'Biz Allah içiniz ve
biz O'na döneceğiz!' derler. İşte Rablerinden bağışlama ve nimet hep onlaradır
ve doğru yolu bulanlar da onlardır." (2/Bakara, 155-157)
Allah'ın, kulu çeşitli
belâlarla, sıkıntılarla sınaması, kulun değersizliğine değil; tersine Allah
katındaki değerine işaret olabilir. Zira çekilen güçlük oranında yüksek
dereceler elde edilir. Belâlar Allah'ın sınavı olduğu gibi, nimet bolluğu da
O'nun sınavıdır. O, kimini bolluk ile, kimini darlık ile dener. Kulun nimetlere
şükretmesi, sıkıntılara, darlıklara katlanıp sabretmesi, Allah'ın kendisini
sevdiğinin belirtilerindendir.
Allah sevgisinin
belirtilerinden biri de kulun, Allah'ın murâdını, kendi isteklerine üstün
tutması; Allah'ı, kendi canından fazla sevmesi, gerektiğinde canını Allah
yolunda fedâ etmekten kaçınmamasıdır. Çünkü
"Allah, harçla kaynatılmış
binâlar gibi kendi yolunda saf bağlayarak çarpışanları sever." (61/Saff, 4),

"Allah, cennet karşılığında,
mü'minlerden canlarını ve mallarını satın almıştır. Allah yolunda çarpışırlar,
öldürürler ve öldürülürler." (9/Tevbe, 111)
Allah sevgisinin
belirtilerinden biri de kulun, Allah'tan başka her şeyi, O'nun uğrunda fedâ
etmesidir. Sevginin alâmeti, sevdiğini, nefsinden üstün tutmandır. Allah'a
ibâdet eden herkes seven değildir. Seven, yasaklardan kaçınandır (bk. 5/Mâide,
54; 48/Fetih, 29).
Sevenin gönlü, sevgiliden
başkasıyla huzura eremez. Nitekim Yüce Allah:
"Onlar ki inandılar ve
kalpleri Allah'ı zikredip anmakla huzur bulur. İyi bilin ki kalpler, ancak
Allah'ı zikirle mutmain olur." (13/Ra'd, 28) buyurmuştur. Ebû Bekir Sıddık
(r.a.) da: "Allah'ın hâlis sevgisini tatmak, kişiyi dünya peşinde koşmaktan
alıkor. İnsanlar içinde yalnız bırakır (bedeni halk içindedir ama gönlü yalnız
Allah iledir)" demiştir.
Allah sevgisinin
belirtilerinden biri, dünyanın elden çıkmasına üzülmemek, Allah'ın zikri dışında
geçen saatlere üzülmek, ibâdetleri yüksünmemek, zevk alarak yapmak, Allah'ın
yaratıklarına şefkatli, acımalı olmaktır. Yine belirtilerden biri de,
sevgilisinin rızâsından başka bir kaygısı, düşüncesi olmamaktır. Çünkü Allah'ın
rızâsı, nimetlerin en büyüğüdür.