Fecir

Dost Olmak




Dost Olmak;
Allah'a, Rasûlüne ve Mü'minlere

 



Allah ve Rasûlüne
Dost Olmak:

 
Allah ve Rasûlü, iman edenlerin
dostudur. Haliyle, iman edenler de, Allah'ı ve Paygamberini kendilerine
herşeyden ve herkesten önce dost edinmiş kimselerdir. Dostun dosttan râzı
olması, onu sevmesi, sevdiğini incitmemesi gerekmektedir. İman eden insan,
hakiki değer ve yüceliğin Allah ve Paygamberinin dostluğunda olduğunu bilir.
Onun çalışması bu doğrultuda olur. Allah'ın rızâsı ve dostluğu, verilen söze
bağlılıkla ve Hz. Peygamber'e tâbi olmakla oluşur. Böyle bir müslüman,
Peygamber'in şu sözüne tâbi olur: "Bana uyanlarla birlikte ben, özümü Allah'a
teslim ettim." (3/Âl-i İmrân, 20) Bunun aksini düşünmek, günahkâr olmak
demektir. Rasûlüne tâbi olmak, Allah'ın sevmediği şeylerden uzaklaşıp, râzı
olduğu şeylere yaklaşmakla olmaktadır. Nitekim Hz. Allah, yahûdilerin
kendilerini Allah'ın sevgilisi ve oğulları görmelerinden, müşriklerin putları
bir vâsıta kabul etmelerinden ve hıristiyanların Hz. İsa'yı peygamberlikten
ilâhlığa yükseltmelerinden hoşlanmaz. Yüce Allah, sevdiği insanların böyle
tehlikelerden kurtulmaları için son peygamberinin emirlerini dinlemelerini ve
ona uymalarını ister: "(Rasûlüm!) De ki: ‘Eğer Allah'ı seviyorsanız bana uyun
ki Allah da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın.' Allah son derece
bağışlayıcı ve merhamet edicidir. De ki: Allah'a ve Rasûlüne itaat edin. Eğer
yüz çevirirlerse bilsinler ki Allah kâfirleri sevmez." (3/Âl-i İmrân, 31-32)
Bu âyet, aynı zamanda dostluğun ve sevginin kuru bir iddiâdan ibâret olmadığını,
mutlaka bir bedel istediğini gösterir; dostsanız, seviyorsanız, dostunuzu râzı
etmeye çalışacaksınız. 
Hz. Peygamber'in Allah'ın râzı
olmayacağı bir şeyi yapması, O'nun dostluğunun dışına çıkması mümkün değildir.
İman edenlerin de, peygamberlerine tâbi olarak hem Yüce Yaratıcı'nın, hem de
nebîsinin dostluğunu kazanmaları gerekmektedir. Bu da, Peygamber'e tâbi olmakla
mümkündür. Bu inanış, Hz. Muhammed (s.a.s.)'in de insan olduğunu bilerek, bu
çerçeve içinde O'na uymadır. Yoksa, onu kulluktan soyutlayacak bir kabul
değildir. Zira o, her şeyiyle bir insandır (18/Kehf, 110). Diğer insanlardan
farkı, ona vahiy gelmiş olmasıdır (2/Bakara, 286).  (5)             
Dost, dostunun devamlı
iyiliğini isteyendir. Bu açıdan bakıldığında, yaratılanlara dostluğu, yardımı ve
rahmeti sonsuz ve sınırsız olan sadece Allah'tır. İkinci derecede velî/dost, Hz.
Peygamber ve mü'minlerdir. Allah Teâlâ, dostluğun temsilcisi olarak fıtrat dini
üzerinde olanları göstermektedir. Velî kavramını imanları istikametinde
değerlendirenler, Allah'ı ve Peygamberini, ana baba ve kendi evlatlarından daha
çok sevmektedirler. Bu tip insanlar, Kur'an'ın emirleri doğrultusunda, Allah'ı
râzı etmeye çalışırlar (58/Mücâdele, 21-22).
Süreklilik ve geçerlilik
açısından hakiki dost; Allah, Peygamber ve mü'minlerdir. Tevhid ekseni etrafında
dönen velâyet/dostluk, hakiki dostluğun odak noktasıdır.