Fecir

Efendi




Efendi:

 
Sözü geçen,
buyruğu yürüyen, itiraz edilmeksizin kendisine uyulan kimse. Tasavvufta; şeyh,
pir. Doğu geleneğinde padişah efendi, tebaa onun kullarıdır. Hükümdar, emri
altındakilere: "kullarım", onlar da sultanlarına "efendimiz (mevlânâ,
seyyidenâ)" diye hitap ederler. Aslında efendi (seyyid, mevlâ) köle sahibi
demektir. Buradan kalkan dervişler, şeyhlerine "efendi", "efendimiz", "efendi
hazretleri" gibi ünvanlar verir, kendilerini de onun kulları yerine korlar. Şeyh
ise müritlerinden; "bendelerim", "kullarım" diye söz eder. Şeyhe şah ve sultan
da denir. "Efendi ne isterse etmek gerek / Kuluz biz düşer mi sual eylemek"
(İzzet Molla). (s. 163-164)